Inflatie óf deflatie in woningbouw en ICT? Tijd voor (anders)omdenken!

Bouwers, projectontwikkelaars, corporaties en beleggers hebben er allemaal mee te maken: de woningmarkt. En die is in zwaar weer. De prijzen stijgen de pan uit. In dezelfde snelkookpan zit óók de regelgeving rondom klimaat en duurzaamheid. Voeg daar een flinke dosis inflatie aan toe en de druk op de sectoren ’bouw’ en ‘verhuur’ is compleet. In de politiek en in de media worden zij soms neergezet als vervuilers en uitbuiters. Want: té hoge huren, té hoge prijzen en té veel vernietiging van het leefklimaat.

Als de wereld op zijn kop lijkt te staan, kan (anders)omdenken helpen om de zaken recht te zetten. Laten we deze situatie daarom eens door een andere bril bekijken!

Woning: waardevol ‘betaalmiddel’ (en bezit!)

In 2015 kostte een woning gemiddeld 230.194 euro en in 2023 was deze prijs gestegen naar 416.153 euro. Oftewel, er is sprake van een stijging. Toch? Zo kán je het zien. Maar we kunnen ook (anders)omdenken en zeggen: wat een deflatie! Want in 2023 krijg je méér euro’s voor je huis. Dat is dus een waardevol bezit waarmee je de prijserosie kan tegengaan. Woningen zijn een waardevaster en waardevoller betaalmiddel dan de euro geworden.

En waardevolle bezittingen hebben we nodig. Want we willen de ‘Earth Overshoot’ (die ontstaat omdat we per jaar meer grondstoffen verbruiken dan we produceren) beperken. Daarom moeten we tijd, geld en energie steken in waardevolle bezittingen die vele jaren meegaan. En een woning is duurzaam — zéker nu er allerlei extra duurzaamheidsmaatregelen genomen worden!

Dezelfde redenering kunnen we volgen wanneer het gaat om woningverhuur. Natuurlijk worden huren onbetaalbaar als het inkomen onvoldoende meestijgt met de inflatie. Maar dit maakt de investeerder niet per definitie een uitbuiter. Ook hier geldt dat euro’s vanuit woningoptiek steeds goedkoper worden. Wil je een acceptabel rendement hebben op je waardevolle bezit? Dan moeten de huurprijzen omhoog. Kunnen mensen geen woningen meer kopen door de inflatie? Dan huren zij een huis. De eigenaar heeft geïnvesteerd in waardevol bezit en heeft volgens deze redenering dus een duurzaam bedrijf.

Rekenkracht ‘per kilogram ICT’

De ICT deelt de deflatie met de woningmarkt. Dat kan je op vele manieren berekenen, maar laten we eens kijken naar het gewicht van een computer. De ENIAC uit 1946 was zo groot als enkele klaslokalen, kostte (destijds) 500.000 dollar en woog 30.000 kilogram. Een huidige CPU neemt nauwelijks ruimte in, kost circa 200 dollar, weegt 200 gram en heeft meer rekenkracht.

De hoeveelheid rekenkracht die je tegenwoordig ‘per kilogram ICT’ krijgt, is onvoorstelbaar. Even (anders)omdenken, dus — en dan zien we dat ICT, net als een woning, per definitie waardevol is.

Woningbouw en ICT hebben twee belangrijke zaken gemeen: we hebben er steeds meer van nodig én er is sprake van een enorme deflatie. Ze zijn allebei waardevol en daardoor ontzettend duurzaam.

Natuurlijk kost een datacentrum veel energie. Maar bereken eens wat je hiermee bespaart (een voorbeeld: je vermindert fysiek reizen drastisch omdat je werken op afstand faciliteert). En de waarde creëer je doordat je jaarlijkse verbruik lager is dan je jaarlijkse productie. Woningbouw en ICT kunnen de ‘Earth Overshoot’ beperken, omdat wij onze bronnen gebruiken voor waardevolle doeleinden.

En dat is óók waarom Visma Solidbricks oplossingen maakt voor bouw, projectontwikkeling en vastgoed: dit is waardevol werk en daarom leveren we een duurzame bijdrage.

Wil je eens bespreken hoe samen (anders)omdenken voor méér waarde kan zorgen? Neem gerust contact met ons op.